Mam w przygotowaniu dwa większe, informatyczne teksty. Pierwszy to „Wieża Babel. Skąd tyle języków programowania?”, oparty na mojej prezentacji z targów Kariera IT. Drugi, „Ciągła integracja: anioł stróż dobrego programisty” jest związany z wykładem, który mam wygłosić w przyszłym tygodniu na UAM. W międzyczasie, zgodnie z zasadą, że dzień bez narzekania jest dniem straconym, dzielę się krótką, prywatną refleksją okołofeministyczną.

Jestem feministką. Złoszczą mnie kobiety, które na samym starcie odżegnują się od tego ruchu, mimo że na co dzień korzystają z praw, które wywalczyły dla nich feministki, sufrażystki, emancypantki. Nie raz słyszałam że przesadzam, że dopatruję się seksizmu tam, gdzie go nie ma. Nawet, że histeryzuję.

Tym bardziej zaskakuje fakt, że natknęłam się ostatnio na aż dwie sytuacje, w których „feminizm” został bezprawnie przywołany jako broń w niesłusznej sprawie.

O co mi chodzi?

Po pierwsze (i mniej ważne): Pola D. w Wyborczej

Zdarza mi się czytać Wyborczą. Bardzo lubię dodatki – Wysokie Obcasy i Duży Format. Wiem, że wydawnictwo bywa stronnicze, ale przekonuje mnie stopień dopracowania artykułów oraz jakość polszczyzny, lepsza niż w większości polskich gazet.

Stosunkowo niedawno wrocławskie wydanie Wyborczej rozpoczęło publikację felietonów malarki Poli Dwurnik, której wiele osób (bez sensu) wypomina bycie córką bardziej znanego polskiego malarza. Felietony są dostępne w Internecie, można przeczytać je tutaj: Śniadanie na Oranienstrasse, czyli czemu Pola wybiera Berlin i tutaj: Noc w Monarch – [POLA DWURNIK Z BERLINA].

Samo założenie tych tekstów jest dość dziwne. Polę zapowiedziano jako Polkę na emigracji, ekspatka. Dla osoby mieszkającej w Poznaniu to nieporozumienie – do Berlina jedzie się stąd nie dłużej niż do Warszawy. W swoich tekstach pisze o tym, dlaczego wybrała Berlin. Pierwszy jest o śniadaniu (które w Poznaniu też można zjeść przez cały dzień, na przykład w Dąbrowskiego 42), drugi o imprezie (na imprezie DJ puszcza Izabelę Trojanowską… w Berlinie).

Nie brzmi groźnie, prawda? Ale groźnie jest.

Felietony są zwyczajnie niedobre. Egzaltowane i banalne. Trudno zrozumieć, jak redaktor z Wyborczej mógł przepuścić je do druku.

Na reakcję czytelników nie trzeba było czekać długo. Najpierw pojawił się tekst Wojciecha Engelkinga Tak żyją artyści, albo beka z Poli Dwurnik. Uderza mocno i bez skrupułów, ale trafnie (zresztą, największą siłę rażenia mają same cytaty ze źródła). Nie dziwię mu się, bo po lekturze mnie również ogarnął lęk o kondycję polskiej prasy. W komentarzach kilka osób się z nim zgodziło, mniej opowiedziało się po stronie artystki (która malować wszakże potrafi!). Ktoś zasugerował, że to prowokacja, literacka wariacja na temat Jersey Shore, do której ludzie mają wracać, by się pośmiać, przy okazji nabijając kieszeń producentom.

Sprawa być może rozeszłaby się po kościach, gdyby nie to, że… Wyborcza wydała oświadczenie, sięgając od razu po największą armatę, czyli feminizm na pohybel seksizmowi. Beka z Poli Dwurnik? Raczej zbiorowa przemoc, głosi tytuł artykułu, w którym autorzy sugerują, że Pola spotkała się z falą „hejtu” za to, że opisała swoje rozwiązłe życie erotyczne. Gdzieś, chociaż albo nie w tym artykule, albo w jego starszej wersji, pojawiło się porównanie do Bukowskiego (sic!), który podobno też opisywał bezeceństwa, ale „zyskał uznanie, bo był facetem”.

Po drugie (i przełomowe): Matt T. kontra Internet

12 listopada miało miejsce historyczne wydarzenie: po raz pierwszy udało się posadzić sondę kosmiczną na komecie. Co więcej, dokonali tego nie Amerykanie, tylko Europejska Agencja Kosmiczna! Jednym z ojców sukcesu jest doktor Matt Taylor. Niestety, jego moment triumfu został kompletnie przyćmiony przez… koszulę. W telewizji pokazał się, wyglądając tak:

Na naukowca posypały się gromy, a jego koszula przez grono pyskatych użytkowników Twittera została okrzyknięta obraźliwą i seksistowską. Jakim cudem w takiej chwili można patrzeć na koszulę – nie wiem. Może po obejrzeniu „Armageddonu” części widzów wydawało się, że lądowanie na komecie już było?

Co właściwie widać na koszuli? Trochę wyprężone, ale bynajmniej nie rozebrane komiksowe bohaterki. W ogromnej liczbie i jaskrawych barwach, które sprawiają, że trzeba mocno wytężyć wzrok, by zobaczyć tam cokolwiek poza samą pstrokatością. Na dodatek, koszulę ręcznie namalowała i podarowała Mattowi… koleżanka.

Internetowe oburzenie było tak gwałtowne, że Matt przeprosił, po czym zniknął z sieci (Twitter nieaktywny od 12 listopada). Przeprosił w chwili życiowego triumfu, zupełnie złamany. Nie linkuję do wideo, bo każde wyświetlenie łamie mi serce. Wszystko to działo się mniej więcej w tym samym czasie, gdy Kim K. w ramach emancypacji pokazała na okładce gołą pupę. Pozwolę sobie pominąć również ten odnośnik.

==========

Piszę o tym, bo w moim odczuciu ani jedna, ani druga sprawa nie ma nic wspólnego z feminizmem (bądź seksizmem). Martwi mnie nadużywanie tego słowa. Widzę tu manipulację, zawiść i zwykłe wciskanie kitu. Niniejszym protestuję 🙂

A Mattowi ciągle jeszcze możecie postawić obiad.

PS. Link do pełnej historii afery koszulowej, po angielsku, podpatrzony na FB mojego kolegi Adama.
PS2. Pełna grafika z nagłówka

Komentarze