Zgodnie z zapowiedzią w poprzednim wpisie (o prokrastynacji), postanowiłam wziąć udział w konkursie Daj się poznać organizowanym przez Macieja Aniserowicza z bloga devstyle.

Oznacza to, że w ciągu najbliższych dwóch miesięcy (lub do odwołania) dwa razy w tygodniu będę publikowała tu wpisy na temat mojego projekciku open source. Zrobi się trochę bardziej technicznie. Mam nadzieję, że nie pociągnie to za sobą exodusu Czytelników zaglądających tu w poszukiwaniu lżejszych tekstów okołoprogramistycznych. Postaram się zachować przyjazny ton.

Na co mi to?

Jedno słowo: motywacja.

Cztery słowa: najlepiej pracuję pod presją.

Wielu przyjaciół naiwnie wierzy w moje nieprzebrane pokłady ambicji i samozaparcia. W rzeczywistości, jak uczeń z oślej ławki, robię coś tylko wtedy, kiedy wiem, że ktoś na pewno mnie sprawdzi. W związku z tym pracę nad każdym większym przedsięwzięciem (nie przepadam za słowem „projekt”, chociaż akurat tu akurat pasuje) rozpoczynam od poszukiwań sprawdzacza.

Bądź moim sprawdzaczem.

Jeśli ktoś pokusi się o merytoryczne komentarze i podpowiedzi: tym lepiej dla mnie.

A na co mi sam blog? O tym chyba tutaj: O mnie.

Mój pomysł: szafbook

Opis problemu

1. Mam dużo ubrań, a ciągle chodzę w tych samych, bo nie pamiętam, co jest w dolnych pokładach mojej szafy.
2. Mam trochę ubrań na wymianę – z których wyrosłam 😉 ja lub moje dziecko.

Rozwiązanie i zarys funkcjonalności

Wymyśliłam sobie aplikację, która umożliwi mi skatalogowanie zawartości szafy oraz jej  przeszukiwanie, a także udostępnienie jej zawartości znajomym i ewentualną wymianę bądź wypożyczenia.

Szkic wymagań:

1. Użytkownik zarządza jedną lub więcej szafami.
2. Dodaje do szafy ubrania wraz ze zdjęciami i krótkim opisem. Ubrania są umieszczane w odpowiedniej kategorii (ręcznie lub poprzez analizę tekstu, a w bajkowej wersji full-wypas także przez analizę obrazu). Metadane muszą, oczywiście, zawierać rozmiar.
3. Użytkownik może udostępnić szafę do przeglądania komuś ze swoich znajomych.
4. Możliwe są wymiany i wypożyczenia.
5. Dostępne jest semantyczne wyszukiwanie, np. „wszystkie czarne topy” albo „szalik pasujący do tego swetra”.

Technologie

Przyznam, że kusiła mnie szaleńcza idea stworzenia aplikacji webowej w Haskellu. Ostatecznie doszłam jednak do wniosku, że wolę uzupełnić swoją coraz bardziej dziurawą wiedzę na temat Javy. To mój ulubiony język programowania, a nie dotykałam go właściwie od dwóch lat (ponieważ wybór zajęć determinowała dziedzina, a nie preferencje programisty). W tym czasie tworzyłam za to kod w: Perlu, Pythonie, C++, Rubym, R.

Dlatego mimo że JEE to temat nudny i oklepany, tym właśnie chcę się zająć. Wśród rzeczy, których chcę użyć, nauczyć się, przypomnieć sobie lub o nich napisać, są:

1. Java 8,
2. jakiś framework webowy, pewnie Spring Boot,
3. microservices (?),
4. Maven,
5. jakieś narzędzie do analizy statycznej,
6. JUnit,
7. Git/GitHub,
8. jakieś darmowe narzędzie do ciągłej integracji, pewnie Jenkins,
9. jakieś narzędzie do przetwarzania danych RDF/OWL,
10. któraś nierelacyjna baza danych,
11. Android w dalekiej, dalekiej przyszłości 🙂

Mój pomysł podoba mi się, bo:

1. Mogę rozwiązać istniejący problem (być może tylko mój).
2. Bardzo rzadko mam okazję pisać coś od zera.
3. Zorientuję się, co się dzieje w Javie.
4. To przedsięwzięcie da się przekuć w serię przyjaznych wpisów na temat różnych technologii.
5. Wszystko to trochę wygłup. Zawsze w cenie.

Mój pomysł nie podoba mi się, bo:

1. Temat jest „dziewczyński”.
2. Technologie, których chcę użyć, są pospolite.
3. Od strony technicznej to nic odkrywczego.
4. Wątpię, żebym w czasie trwania konkursu była w stanie wyprodukować aplikację wartą pokazania.

Informacje techniczne

1. Wpisy konkursowe będę oznaczać tagiem daj się poznać.
2. GitHub: https://github.com/1nk4/szafbook
3. www: http://szafbook.pl/

PS.

Zespół cieśni nadgarstka to najwyraźniej przypadłość nie tylko czynnych programistów i pracowników linii produkcyjnych, ale także młodych matek noszących coraz cięższego stwora.